Lewie heeft het nagevraagd op de VRT: blijkbaar moet de klemtoon op de tweede lettergreep.
Alweer gelijk, Martine.
Hoe het was gisteren, vraagt u?
Ik mag daar niets van zeggen, want ik ben niet objectief en al.
Maar leest u het verslag op Gentblogt of dat op wittenond.be er maar eens op na.
Ik schreef een tijd geleden over mijn feeds en hoe ik die order. Ik vertelde toen ook dat ik sommige feeds eerst uitprobeer en ze na een tijdje ofwel afvoer ofwel bij de definitieve selectie stop.
Wel, ik heb me net gerealiseerd dat een blog al verdomd goed moet zijn wil ik hem houden als er geen volledige entries worden meegegeven in mijn reader. Zo irritant maat. Waarom doen jullie dat eigenlijk?
Ik wil echt niet iedere keer moeten klikken naar een weblog om te kunnen lezen wat daar staat. Ik doe dat vaak wel, maar dikwijls heb ik niet veel tijd en moet het in bloglines gebeuren. En als dat niet kan, dan lees ik het weblog in kwestie gewoon niet meer. Simple comme bonjour.
Heeft u dat ook?
Ergert u zich ook aan halve entries of (oh, horror) enkel het doorgeven van titels?
Vandaag op Kerygma: uw kinderdromen aan gruzelmenten, uw illusies op brute wijze stukgeslagen, uw tienermeisjeshart gebroken.
Toen wij klein waren keken wij naar Beverly Hills 90210. De ene helft van de meisjes had het voor Dylan, de andere helft voor Brandon.
Voor de dames die het voor Brandon hadden: die jongen ziet er nu zo uit.
Allemaal samen: GIE-JUW!
via MeisjeMeisje
Ontbijt-tafel. Ik blader in een tijdschrift, hij krabbelt op de kruiswoordraadselpagina van de krant.
Hij: “Ts, zo’n makkelijk kruiswoordraadsel, zeg”.
Ik hoor aan zijn stem dat hij iets onnozels gedaan heeft. Ik reageer niet.
Hij (nadrukkelijk): “Zo een makkelijk kruiswoordraadsel, jong. Niets aan.”
Ik besluit op te kijken.
De binnenpretjes stralen van zijn gezicht af.
Ik kijk naar het kruiswoordraadsel. Het is ingevuld. Sommige woorden hebben 3 letters per vakje. Andere letters zijn over drie vakjes uitgesmeerd.
Ik speel het spelletje mee en zeg: “Liefje, je moet wel tellen hoeveel vakjes er zijn en zoveel letters moet het woord dan hebben.”
Hij kijkt me aan, glimlacht zelfgenoegzaam en antwoordt: “Het is leuker zo”.
Hij nipt van zijn koffie en begint aan de Sudoko.