[ rookvrij: 183 uur ]

Weet ge wat het ergste is aan dat stoppen met roken? Niet dat gevoel van goesting, dat valt te overwinnen met wilskracht en goeie medicamenten. Ook niet die moeilijkheid om te ontspannen en die overdrive waarin ik op regelmatige basis schakel.

Het ergste is dat vreemde, onbestemde verdriet dat ik sinds een paar dagen voel. De eerste dagen had ik daar dus geen last van, want dan was ik vooral bezig met ge-moogt-niet-roken, ge-gaat-niet-roken en ge-zijt-toch-geen-janet-zekers. Die gedachten vergden al mijn energie en concentratie.

Sinds een paar dagen is dat beter en heb ik de zaak een beetje onder controle. Maar nu heb ik dus verdriet. Misschien is “verdriet” niet het juiste woord, maar het gevoel is zeer gelijkaardig: ik heb een constant vaag, leeg gevoel in mijn maag, ik kan me er niet toe brengen om sociaal te zijn en ik moet mezelf zo’n 10 keer per dag heel erg concentreren om niet te beginnen bleiten. Zomaar.

Ik heb zin om mezelf in een bolletje te draaien onder mijn donsdeken en er niet meer vanonder te komen voor alles beter is.

Zyban een antidepressivum? My funky ass!