Alles van waarde is weerloos
…het overzetten van de comments van mijn oude skynetblog naar hier!
Ik stel dat al een tijdje uit, want het is rotwerk, maar deze week doe ik iedere dag een paar posts. En dan is mijn verhuis eindelijk compleet.
Qua inrichting wil ik dan enkel nog een zoekfunctie, maar het kloojen in de template wil niet echt lukken over dat onderdeel. Ik zie het staan, maar ik krijg het niet geactiveerd.
grmpf.
Het is guur buiten, zoals dat heet: april en regen, lente en toch die kille wind. Voor het raam van mijn kantoor verzamelt een studente paniekerig een paar weggewaaide cursusbladeren terwijl ze -ietwat wanhopig- poogt haar paraplu onder controle te houden. Ik overweeg de lunch over te slaan (de zin om door dit weer een broodje kaas te halen op de hoek is niet bijster groot) maar een grommende maag en een licht gevoel in m\’n hoofd doen me toch besluiten dat het tot mij nemen van enig vast voedsel een absolute must is om de middag door te komen. Ik moet immers nog mensen nieuwe dingen leren en dat kan je niet zonder er kloek op te staan, zoals de oma altijd zegt.
Ik trek mijn jas aan, begraaf mijn hoofd diep in de kraag en duw de schoolpoort open.
Daar staan ze, op het trottoir voor de ingang. Ze zijn met drie en dragen allemaal dezelfde hemelsblauwe regenjas. Ze hebben een clipboard bij en een badge opgespeld. En ze klampen voorbijgangers aan. De meeste passanten wuiven hen licht geïrriteerd weg: geen wonder, eigenlijk, met dit hondenweer.
Eén van de jongens stapt met een vriendelijk gezicht op me toe en zegt: goeiemiddag juffrouw.
Nu hou ik daar wel van, dat ze me \”juffrouw” noemen: ik ben momenteel in die levensfase aanbeland waar winkelmadammen en bankbedienden al eens durven twijfelen tussen “mevrouw” en “juffrouw”. Het mevrouw-gevoel is echter nog steeds niet doorgebroken bij i. en ik ervaar het dan ook als lichtjes offensief om in die termen aangesproken te worden. Maar hij zegt dus juffrouw, en alleen al daarom groet ik vriendelijk terug.
Snel maak ik een inschatting van de situatie. Fondsenwerving, dat is duidelijk. Het is een beeld dat je het laatste jaar steeds vaker ziet in de stad: jonge vrijwilligers gaan op zoek naar geld voor non-profits, op de stoep. De ene organisatie gaat daarbij al wat verder dan de andere. Zo was er een poos geleden die dame in de winkelstraat die me vroeg of ik tegen AIDS was. Wat een vraag, dacht ik. Welk onmens is er nu voor aids? Ik zie het al voor me \”Hallo, ik ben i. en ik ben een fervent voorvechter van het HIV-virus. We vergeten maar al te vaak dat ook een virus bepaalde basisrechten heeft, en dat is zó oneerlijk.” Monty Python heeft er nix aan.
Bon, ze vraagt dus of ik tegen aids ben en ik zeg van jawel hoor. Ze laat me een petitie ondertekenen, tegen aids.Tuurlijk dat ik teken, gezwind en zonder twijfel. Vervolgens blijkt dat ik, door mijn handtekening, net 25 euro heb geschonken. Zomaar. Dat was zo lief van mij. En ik wist bovendien van niets.
Ik heb mijn naam opnieuw geschrapt en haar verteld dat ik tegen aids en tegen oplichterij ben. De trut. Maar ik dwaal af.
(more…)
Ter uwer informatie: mijn meneer komt alweer op de lichtbak, zondag.
Zelfde program, zelfde tijd, zelfde zender maar wel: andere humor.
Een jaar of vijf moet hij zijn. Hij loopt op me toe terwijl ik tijdens m’n middagpauze een boek lees op een bank in de binnentuin van onze school.
De school waar ik werk is namelijk niet enkel een hogeschool, maar in de aanpalende gebouwen is ook een basisschool gevestigd. Er dus loopt er in de tuin nogal wat klein grut rond, bijwijlen.
Hij loopt op me toe, met een enthousiasme dat enkel vijfjarigen nog hebben. Vlak voor hij bij het bankje aankomt, struikelt hij over z’n eigen voeten en valt languit op de tegels. Geen pijn gelukkig, want hij krabbelt met een grijnzend gezicht opnieuw recht.
– Wilde gij een snoepke kopen? Hij houdt een plastiek zakje omhoog met daarin wat snoepgoed.
– Misschien wel ja, hoeveel kost het?
– 1 euro maar!
– En waarom verkoop jij snoepjes?
– Omdat de juffrouw dat gezegd heeft.
– Neen, ik bedoel: wat gaan jullie met de centjes doen?
*Stilte. Hij trekt een peinzend gezicht*
– Iets kopen.
– Ja, dat dacht ik wel. Maar wat gaan jullie dan kopen?
*Opnieuw dat nadenkend gezichtje. ik kan zijn brein horen werken. “de juf heeft het gezegd, maar ik weet het niet meer, wat was het ook al weer…het was iets met…”*
*nog meer stilte*
*zijn gezicht klaart op*
– De zee! We gaan de zee kopen!
[achteraf hoor ik van een collega dat de snoep verkocht wordt ter sponsering van de zeeklassen dit jaar. Close, little man. Very close.]
Na een stilte van een paar weken, toch nog een teken van leven uit El Americo del Sud. Los gringos laten horen dat alles met hen dik in de sjakosh is.
We hebben zo een 3 weken geleden de vlieger genomen naar een plaatske genaamd El Bolson. Kort samengevat hebben we daar genen *@#-* uitgevoerd . Voor zij die een beetje vertrouwd zijn met het hippie leven zal u dat ook niets verwonderen. We hadden veel geluk met het weer en konden opnieuw volop van de zon genieten, wat niet zo van zelfsprekend meer iss deze tijd van het jaar.
Na een week relaxen zijn j en m naar Bariloche gelift.
Bariloche is een van die plaatsen waar we al van gehoord hadden den eerste dag dat we BSAS gearriveerd waren. Voor de een de max en voor de ander een shithole. Ik noem het liever het tweede. Een stadje dat maar al te graag vergeleken wordt met Zwitserland. Het ligt tussen de bergen aan de oevers van een groot meer en ze verkopen er meer chocolade dan in Belgie en Zwitserland samen. Je kan je er ook laten fotograferen naast een st-bern hond,… Allemaal ons favoriete toestanden als we op reis zijn!
Blijkbaar toch niet allemaal kommer en irritatie daar want:
Twee voordelen, we vonden er voor het eerst stella voor een vriendenprijsje(1 euro op café) en het was gelegen aan een prachtig NP Nahuel huapi (Eiland van de Puma). Daar hebben we aldus een trektocht gedaan van 4 dagen.
Dag 1, gewandeld in de zon naar een hut op 2000 m hoogte en gelegen tussen 2 gletsjers op de Tronador. Aldaar de nacht doorgebracht na 15 condors voor een uur geobserveerd te hebben (super).
Dag 2, Een trektocht over de gletsjer naar de paso de los nubes. We werden vergezeld door een Belgisch-argentijnse gids met Kortrijkse roots,door condors die tot op 5 m van ons kwamen gevlogen (zeer nieuwsGIERig) en voor de eerste 4 uren door sneeuw die met pakken uit de lucht viel. Twas ne keer iets anders.
Dag 3, 4 uren door subantarctisch regenwoud gewandeld naar de boot die ons samen met nen hoop welriekende en rijke stinkers naar Bariloche terug bracht.
De dag daarna verlieten ze Bariloche en gingen naar Villa La Angostura.
Een veel kleiner dorpje aan hetzelfde meer , maar zo een 75km verderop. Alleen zat het weer niet echt meer mee sindsdien.
Na 3 dagen zijn we dan maar met de bus 4uren noordelijker gereden naar San Martin De Los Andes.
4 Uren in mega sneeuwval. Alles lag wit en den bus ging met moeite nog vooruit.
Na 2 dagen ter plekke: nog steeds geen beter weer…
dus hebben we besloten de zon terug op te zoeken in Mendoza (16 uren bus en 1300km Noordelijker).
Daar zitten we dus op dit eigenste moment. En klagen kunnen we zeker niet. Temperaturen van ne graad of 30 en geen wolksken aan de lucht. Geslaagd in onze bedoeling.
