Alles van waarde is weerloos
Goed: voor de tweede (!) keer deze week zwemmen geweest. Elementair voor grote plan om binnen 3 maand (a) er beachable uit te zien en (b) fysiek in staat te zijn de Machu Picchu te doen.
Slecht: door honger vanwege flinke zwemmen zonet halve blok Maredsous-kaas naar binnen gespeeld. Beetje misselijk.
Er zijn zo van die lesgevers waar je, jaren na het afstuderen, nog steeds af en toe aan terugdenkt. Omdat ze fantastisch les konden geven, omdat de materie die ze behandelden zo interessant was, of gewoon omdat het fijne mensen waren.
Dat heb ik dus met Dhr. Bienstman. Deze meneer was lector didactiek, sociale agogiek en godsdienst op de lerarenopleiding toen ik er studeerde. Ik weet niet of hij nu nog werkt, maar ik denk alleszins nog af en toe glimlachend terug aan zijn lessen.
Wat hem zo uniek maakte was de combinatie van gedrevenheid, wijsheid en absolute geschiftheid.
Dit is de kleine mollige man die in de eerste les godsdienst van het academiejaar eerst vijf minuten zweeg en vervolgens brulde : “beste studenten. GOD IS WILD”.
Dit is de lector die oliebollen beloofde bij een correct antwoord op een moeilijke vraag, die een krijtje tegen je hoofd gooide als je zat weg te dommelen en die met uitgestreken en geïnteresseerd gezicht om een motivatie vroeg toen een student beweerde dat De Heideroosjes een sprituele betekenis in zich hadden.
Het mooist waren de lessen godsdienst waar hij het had over “De vrouw” en “De man”. Elk van deze interessante studieobjecten waren een semester lang onderwerp van discussie en de lessen waren opgebouwd rond sprookjes of mythen. Bienstman vertelde honderuit over De Wildeman en Blauwbaard, over de symbolische functie ervan en gaf ons terloops een boel levenswijsheid mee.
Blauwbaard, het sprookje waarmee hij De Vrouw analyseerde, las hij voor uit een boek dat De Ontembare Vrouw heet. Het exemplaar dat hij meebracht naar school was van zijn eigen madam en was -zoals dat heet- stukgelezen. Beduimeld, half in flarden en vol aantekeningen. Vrouwlief had dan ook gezegd “je gaat dat vuile boek toch niet meenemen naar school? Je studenten gaan ook wel een slecht gedacht krijgen van mij…”, zo vertelde Bienstman in het begin van de les.
Hij had het toch meegenomen, zei hij, en hij had er bij gedacht:
“Integendeel vrouw, ik neem het mee om jou te eren.”
Wij allemaal vertederd, natuurlijk.
Zaterdag, 7 jaar na datum, zag ik tot mijn verbazing een nieuwe uitgave van De Ontembare Vrouw liggen in de Fnac.
Ik heb het gekocht en nu ligt het op de salontafel te glunderen. En af en toe lees ik daar dan een stukje in.
Want wie wil er nu niet ontembaar zijn?
Wie weet is het geen toeval, maar een gave die ik nog niet ontdekt had. Bij deze een test (en we beginnen onschuldig):
Ik hoop dat binnen een week de lente echt doorbreekt.
Volgende woensdag: de resultaten van mijn waarschijnlijke bovennatuurlijke krachten!
Eigenlijk hoop ik dat die conservatieve Ratzinger de nieuwe paus wordt.
En dat ze maar veel onnozelheid verkopen over vrouwen en abortus en condooms: ze kunnen niet behoudingsgezind genoeg zijn in Rome.
Hoe meer contact de Kerk verliest met de werkelijkheid, hoe sneller het hele boeltje opgedoekt kan worden.
Zij die mij kennen, weten dat ik niet rap geschokt ben. Maar gisteren heb ik toch met open mond en hoodschudden zitten kijken naar de eerste aflevering van Temptation Island.
Ik heb er nooit bijgekunnen: mensen die het nodig vinden hun relatie te testen door twee weken rond te huppelen tussen halfnaakt miss- of mister belgium vlees. Stupid stupid people: er bestaat zoiets als kat-bij-de-melk-zetten en de deelnemers moeten dan ook achteraf niet komen janken over hun ten ziele gegane serieuze relatie, me dunkt.
Voordeel is wel dat de koppels die eraan meedoen waarschijnlijk niet lang om hun voorbije affaire kunnen treuren: ik vermoed dat de geheugenspanwijdte van de gemiddelde temptation-island deelnemer zowat een week bedraagt. Daarna is het “Sally? Wiedadde? ik kenne die nie?”.
Bij de eerste reeks had ik het trouwens helemaal niet begrepen. Ik dacht, in al mijn naïviteit (ik was toen nog twee jaar jonger dan nu, weet u wel), dat de koppels een maand of zes van elkaar gescheiden leefden. En dat het gemis en de verleiding en de combinatie van die twee en het feit dat ze de vrijgezellen uitgebreid leren kennen, sommigen tot misstappen aanzet. Groot was mijn verbazing dan ook dat Tempation Island maar twee weken duurt. T-W-E-E. Veertien dagen. 14 dagen is lang genoeg om lusten onbedwingbaar te maken, om alle principes overboord te gooien. *hoofdgeschud. van mij en ongetwijfeld ook van u.*
Anyway. Gisteren was er aflevering 1 van de nieuwe reeks en het zootje ongeregeld van dit jaar tart werkelijk alle verbeelding. Geen 14 dagen nodig, ho maar: van zodra het duister van nacht één viel was het al prijs.
Ik voorspel het u: daar komen nog drama’s van.