Lang geleden, toen de dieren nog konden spreken, kon men mijn leeftijd nog in één cijfer schrijven. De kaarsjes op mijn verjaardag pasten zonder probleem op de taart en het was geen probleem om ze in 1 adem uit te blazen.
Het was de tijd dat ik bloemenwinkel wilde worden en daarna burgelijk ingenieur (what was I thinking?). De tijd dat we van Merlina speelden in de speeltijd en de tijd dat barbie helemaal rokenrol was.
Zoals alle kleine meisjes van acht jaar was ik bijzonder geïnteresseerd in beauty-toestanden.
Ik bestudeerde mijn mama altijd zeer aandachtig als ze voor de spiegel stond in de badkamer. Oogschaduw en mascara en lippenstift: ik vond het allemaal zeer fascinerend.
Het leukst van al vond ik echter het peel-off-masker. Je smeert dat op je gezicht, je wacht tien minuten en dan kun je de hele handel als een vel van je gezicht trekken. Precies alsof je vervelt na het verbranden in de zon, maar dan zonder dat je echte huid meekomt.
Ongelooflijk vond ik dat toen. ik wilde dat altijd proberen en dat mocht soms zelfs. Een klein beetje dan, niet mijn hele gezicht.
Sinds mijn achtste heb ik zo’n maskers niet meer gezien en dus ook niet meer gebruikt. Wel andere, maar die waren beduidend minder fun.
Tot gisteren, want toen zag ik in de stad dat Nivea een Peel-Off Mask heeft. Juij! Ik heb dat natuurlijk direct gekocht en ‘s avonds uitgeprobeerd.
En weet u wat? Ik vind peel-off-masks nog altijd even cool als toen ik acht was. Some things never change.
