Year: 2005

En al

Poesjen

Daarnet hebben wij onze poes gekozen, uit een nestje van vier eeeeeenorm schattuhe kittens.
Het nest bestond uit:
1. een bloedmooi pikzwart poesje met vage grijze streepjes en een ongekende drang tot spelen. Met je handen, met de mouw van je trui, met de pannenkoeken op tafel.
2. een wit poesje met zwarte vlekken en een nu al duidelijk doorschemerende vorm van katten-ADHD.
3. een eveneens bloedmooi en piepklein zwart exemplaar dat zijn rol als kleintje van het nest compenseert door het krapuul uit te hangen. Het bijzonder grappige beest in kwestie zit geen moment stil, gaat achter alles wat beweegt aan en vindt friemelen behoorlijk de max.
4. een wit exemplaar met zwarte vlekken dat haast dubbel zo zwaar is als de rest van de bende en zich onmiddellijk tegen je aanfleemt om prompt een tukje te doen. De kleine versie van garfield, eigenlijk.

En nu mag u raden welke we hebben gekozen. En de winnaar mag Michael komen vervoegen op het dakterras voor een pint! Hij had vorige keer namelijk gewonnen, weet u wel.

Als tip geef ik nog even mee dat M – u beter bekend als de voormalige gringa- daarnet zei:“allez. ge hebt een kat gekozen die bij u past.”

(mensen aan wie ik al het verhaal van de nieuwe poes telefoonsgewijs heb verteld vanavond: gelieve u te onthouden.)

En al

Hoe alles toch nog goedkwam.

Ochtend.
Ge ligt in uw bed en buiten wordt het al klaar. Ge ziet aan de kleur van het licht door de gordijnen dat de zon schijnt maar op één of andere manier maakt dat u niet vrolijk. Uw keel doet pijn, uw hoofd doet pijn en ge zijt moe. Het liefst wilt ge in een hoekske van het bed kruipen en den dons over uw hoofd trekken. Om dan de gansen dag niet op te staan en alleen maar een beetje te liggen terwijl hij over uw rugsken wrijft. Want ge voelt dat opstaan geen goed idee is. Ge weet dat het leven u niet graag gaat zien vandaag.

Middag.

En dan zit ge daar. Ge wilt wel vanalles zeggen, maar alleen al het idee dat ge het moet zeggen maakt u doodmoe. Want ge weet dat het niet helpt. Ge weet dat ge niet veel kunt doen, want ge zijt maar een klein meiske, natuurlijk. En ge zijt kwaad, en ge voelt u machteloos, maar toch zijt ge zo moe. Ge kunt niet precies vertellen wat ge bedoelt, want dat is nooit uw sterkste geweest. Ge doet wel alsof ge goed kunt praten, maar ge hoort uw eigen niet graag bezig. Ge vindt altijd dat woorden zodra ze uit uwen mond komen een beetje belachelijk klinken. Ge weet ook dat ge niet geconcentreerd genoeg zijt om uw eigen gedachtenlijn te volgen al pratend. Ge zijt een schrijverke. Een papier, dat vertrouwt ge. De mensen, daar moet ge soms niet veel van hebben. Van sommige wel, maar van de meerderheid niet. En schrijven, dat geeft bovendien structuur. Ge kunt dat nog eens opnieuw lezen en dan kunt ge dingen veranderen. Want soms zijt ge niet helemaal akkoord met uzelf.

Late namiddag.
Ge loopt op het plein en de zon schijnt. Ge eet pasta met kaassaus, uit zo’n potteke en met een plastiek vork. Op het plein speelt een meute klein mannen van tikkerke. Ge kijkt toe en ge moet al een beetje lachen.
Dan tikt ze op uw schouder en ge zijt blij dat ge haar ziet, want het was precies al een tijd geleden. Feitelijk niet zo lang, maar dat voelt altijd lang met mensen die ge graag bij u hebt. Ge babbelt en ge lacht, want van sommige mensen moet ge dus wel hebben. Die mogen altijd rond u zijn. De middag vliegt voorbij in broeken passen en vertellen over gewone dingen, omdat dat de leutigste dingen zijn om te vertellen. Ge kijkt af en toe naar haar en dan moet ge peinzen dat dat plezant is, dat ze zo gelukkig is. En dat ge zelf eigenlijk ook gelukkig zijt.

Avond.
Ge stapt naar huis en de zon begint al te zakken. Ge weet dat het nu avond wordt en ge begint voor het eerst vandaag de wereld weer een beetje graag te zien. Straks komt er nog een madam die ge altijd graag bij u hebt en die heeft u net gebeld dat ze scampi meebrengt. Omdat dat lekker is en omdat ge een beetje ziek zijt. En dan gaat ge scampi eten en naar een filmken kijken. Met een sjaarsjeke over uw voeten en de gordijnen toe. De wereld, die zal daarbuiten en ook donker zijn. Maar u, u kan niets gebeuren want de mensen binnen, die zien u graag.

En al

Vrije dag

Vandaag is mijn vrije dag. Ik ben om acht uur opgestaan want had om negen uur een afspraak bij de schoonheidspecialiste. Daarna boodschappen gedaan. Dan naar het administratief centrum voor vernieuwing van onze paspoorten en een attest voor de autodinges. Allebei aan een ander loket natuurlijk. Eenvoud maakt macht mijn voeten. Vervolgens naar het parkeerbedrijf voor een nieuwe bewonerskaart. Het parkeerbedrijf bleek verhuisd te zijn naar de andere kant van de stad, dus gezwind daarhene. Daarna meer boodschappen.

Het is kwart na twee, ik heb nog niet gegeten en ik ben bekaf.

Vrije dag is fun!

mediagedoe

Verslaafd.

Gisteren naar de tweede aflevering van Lost gekeken (jaja, wegens te veel werk, wordt alles wat ietwat interessant is op de lichtbak nu op tape gezwierd en bekeken als-het-eens-past) en ik moet zeggen: I’m hooked. Heel veel mooie beelden, veel mysterie en ik hou wel van die flashbacks waarin je het verhaal van de mensen leert kennen. Precies een puzzelken, maar dan op televisie.

Mooie series zijn echt wel mijn grote zwakte op gebied van tv-kijken. Geen sit-coms (hoewel er één uitzondering is), maar van die lange series, met heel veel seizoenen. Mijn favorieten door de jaren heen:

Twin Peaks: mijn allereerste television-addiction, toen ik 13 was ofzo. Ik zie het gezicht van Laura Palmer nog steeds voor me. En die kleine dansende dwerg. Brrrr.

Dawson’s Creek: een puberserie, maar het was toendertijd iets waar ik voor thuisbleef. Al die mooie mensen, al die romatiek. Ideaal voor een 16-jarige. Bovendien was ik in het diepste geheim een beetje gek van Pacey. Mmm. Pacey.

ER: een klassieker vol mooie mensen en schitterende verhaallijnen. Daarnaast vind ik het tof dat die zo van die medische dingen roepen die ik niet begrijp. We must intubate now! She is having a cardio-vascular problem with an abdominal complexion! Zo spannend maat. Na al die jaren staat deze nog steeds hoog op mijn lijst genoteerd.

Cold Feet: was een paar jaar geleden een heuse verslaving. Lena heeft alle seizoenen op DVD en ik heb die in één ruk bekeken. En ja, Adam is een schatje.

24: Vorige zomer was de zomer van 24. Twee keer per week keek ik samen met een maatje naar een paar afleveringen, tot we het volledige eerste seizoen hadden gezien. Ondertussen is de meneer in kwestie naar Brussel verhuisd, wat regelmatige dates iets moeilijker maakt. Seizoen 2 ligt te wachten, maar ik wacht tot lief seizoen 1 heeft kunnen bekijken.

The West Wing: mijn nieuwe favoriete serie, waarvan we de eerste DVD-box een paar maand geleden hebben gekocht. Intelligent en grappig, snel en interessant. Martin Sheen for president! En Josh is een supervent!

En u? Heeft u een favoriete serie?