Het huis klinkt hol, opeens. Alles voelt kil en stoffig aan: daar moet hij de poetsvrouw ten gepaste tijde een keer op wijzen, bedenkt hij. Dat ze ook af en toe een keer achter de meubels mag stofzuigen, want nu wordt het ietwat genant als straks de politie langskomt.
Hij haalt diep adem en loopt de trap op. Zijn bureau is leeg. Zelfs de lamp is van het plafond gevezen en zijn dossierkasten zijn verdwenen.
Langzaam dringt het tot hem door dat er iets niet klopt: dat die smeerlappen zijn Powerbook meenemen, daar kan hij nog inkomen. Maar de foto’s die hij vorige winter in dat bos nam van Chantal? Zijn kalender waar hij zorgvuldig de verjaardagen van familie en vrienden op bijhield?
Een vreselijke gedachte veegt al zijn andere denkpistes van tafel.
Chantal heeft hem verlaten.
Zijn vrouw is weg en ze heeft alles meegenomen.
Overvallen door woede stormt hij de slaapkamer binnen en vindt ook daar niets dan kille leegte. Op het kamerbreed tapijt is duidelijk de afdruk te zien van waar eens het echtelijke bed en de grote kleerkast stonden. In de hoek van de kamer staan vijf dozen, netjes op elkaar gestapelt.
Als hij de eerste doos opent ziet hij, zorgvuldig opgevouwen, zijn hemden.
Chantal is weg.
Chantal heeft hem verlaten.
En ze heeft enkel een stoel en zijn kleren achtergelaten.

Hij had de deur van de woonkamer opengeduwd. En daar stond hij nu, klink in de hand en ietwat duizelig door de aanblik van zoveel leegte in zo\’n kleine ruimte.

In het midden van de kamer staat een stoel. Eén enkele stoel. De vijf andere zijn verdwenen, net als de bijhorende tafel, de sofa, de televisie, de kamerplanten, de kasten, de lampen en de foto\’s aan de muur. Geen tapijten, geen gordijnen, geen cd\’s, geen boeken, geen stereoketen. Enkel leegte en een stoel.
Scenario\’s flitsen door zijn hoofd. Ze zijn beroofd. Chantal was thuisgekomen en had het huis leeggeroofd aangetroffen. Ze was naar de politie nu. Ze heeft hem vast proberen bellen, maar hij was in die rotvergadering, dus stond zijn gsm niet aan.
Hij voelt een scheut van medelijden met zijn vrouw. Het arme kind moet wel volledig over haar toeren zijn. De horror van zo\’n thuiskomst en dan nog alles zelf moeten oplossen. Hij neemt zijn telefoon en drukt op sneltoets één. \”Het nummer dat u gevormd heeft is momenteel niet bereikbaar, probeert u het later\”¦” Hij drukt af.
Hij loopt naar de keuken en treft ook daar leegte aan. \”Smeerlappen”, stamelt hij, als hij ontdekt dat ook zijn design espresso-machine weg is. En de fruitpers, de microgolfoven, de keukentafel. Waar de koelkast stond, is nu een gapend leeg gat.

“Smeerlappen.”