Alles van waarde is weerloos
Gisteren had ik een old friend op bezoek, die vertelde dat ze het niet zo leuk vond als ik op Kerygma over RSS en computers en WordPress en al schrijf.
Aangezien ik een rebel ben, doe ik het lekker toch.
Ik denk dat ik binnenkort een nieuwe computer ga aanschaffen. Liefst een Apple, maar aan de andere kant is dat wel heel duur. Voor hetzelfde geld heb je veel meer PC, niet?
Alleszins: iemand suggesties? Het moet er eentje zijn die ik op mijn schoot kan nemen.
Een afkeer heb ik van patatten schillen. Een afkeer, zeg ik u.
Gelukkig ben ik -zoals ze dat bij ons zeggen, in de heimat- nen plantrekker van het zuiverste water. Daaruit is dan ook dit recept ontsproten.
Rozemarijn is een cruciaal onderdeel van dit gerecht. Verse rozemarijn, niet van die pottekes gedroogde brol.
– vis de kleinste aardappelen uit de zak
– spoel ze grondig en verwijder eventuele vieze uitstulpsels met een mes.
– snij in stukjes
– kook gaar en giet af
– doe olijfolie in een wok (bij voorkeur knoflook-olijfolie. Voor de leken: dat is gewone olijfolie die u in een flesje geeft gegoten waarna u er een hoop knoflookteentjes -gepeld, inderdaad- heeft bijgegooid. Een paar dagen laten trekken en dan binnen de maand opgebruiken.)
– snij een ajuintje fijn. gooi in de wok.
– voeg aardappelen toe, peper, zout en laat twee minuten bakken
– voeg veel gesnipperde rozemarijn toe .
– bak en roer tot er een korstje is.
Buiten is het koud, binnen gonst de verwarming.
Lief is optreden en ik ben aan het webdesign geslaan.
Gisteren was er erwtensoep en meeuwen en warme chocomelk.
En onverwacht bezoek dat bleef eten omdat het geen weer was om naar huis te gaan. Quiche, stoofvlees, frietjes, televisie.
Deze ochtend trappelend in de badkamer gestaan omdat de vloer zo koud was. Toen ik wilde vertrekken waren de ruiten van de auto bevroren. Keteltje warm water.
Het is winter, zeg ik u. Winter.
Lief is volgens een blonde madam beter dan Jacques Vermeire. Ben ik nu beter dan Eva Pauwels?
En Michel begint ons te stalken. Wel foto’s trekken op straat, maar niet willen binnenkomen voor warme chocomelk. What’s that all about?