Saai dat ik ben. Ge kunt u dat niet voorstellen.

Er was een tijd dat het Gentse nachtleven geen geheimen voor me had, dat ik iedere week naar de film en naar het toneel ging, dat ik een persoonlijke barkruk had in een hele tros café’s hier in de binnenstad.
Er was een tijd dat ik op ieder feestje de zaallichten zag aangaan, dat er bij het naar huis gaan eerst warme croissants konden gehaald worden bij de bakker.
Een tijd dat ik de mensen achter den toog bij naam kende en “op den poef” op café kon gaan.
Er was een tijd dat ik op vrijdagavond berichtjes kreeg met een eenvoudig Què pasa? erin en dat dat voldoende was om me warm te maken voor een lange nacht uit.

Gisteren echter kwamen we om half één terug in de stad, na een optreden van Lief. Een schoon uur om nog een kleine exploratie van de verderfelijke nachtetablissementen van mijn geliefde Gent te doen. Niets van dat echter: i. had hoofdpijn (ja, nog steeds) en was doodmoe. In mijn nest gekropen, dan maar.

Het is maanden geleden dat ik nog naar de cinema ben geweest (Filmfestival buiten beschouwing gelaten) en toneel zien gebeurt maar sporadisch.
Er zijn in Gent ondertussen café’s waar ik nog nooit ben binnengeweest.

En dat is niet alleen bij mij zo. Mijn vrienden, de nachtraven van weleer, sturen nog steeds berichtjes op vrijdagavond. Maar dan met “Ga jij iets doen? Wij weten het nl. nog niet goed. Beetje moe en al…” in plaats van “Què pasa?”. En als we uitgaan, dan haken we stuk voor stuk tussen drie en vier af de laatste maanden.

Is het de leeftijd?
Is het tijd om rustig te worden?
Moeten we aan onze toekomst beginnen bouwen en ons geld sparen voor een huis met tuin?
Neen, neen, driewerf neen…

Bij deze is het besloten: ik begin aan mijn tweede jeugd! Gent, hou u vast, want the new and improved i. komt eraan!

Volgende week ofzo. Want nu ben ik een beetje moe.