Month: December 2005

Ja!

The Mask.

Lang geleden, toen de dieren nog konden spreken, kon men mijn leeftijd nog in één cijfer schrijven. De kaarsjes op mijn verjaardag pasten zonder probleem op de taart en het was geen probleem om ze in 1 adem uit te blazen.
Het was de tijd dat ik bloemenwinkel wilde worden en daarna burgelijk ingenieur (what was I thinking?). De tijd dat we van Merlina speelden in de speeltijd en de tijd dat barbie helemaal rokenrol was.
Zoals alle kleine meisjes van acht jaar was ik bijzonder geïnteresseerd in beauty-toestanden.
Ik bestudeerde mijn mama altijd zeer aandachtig als ze voor de spiegel stond in de badkamer. Oogschaduw en mascara en lippenstift: ik vond het allemaal zeer fascinerend.
Het leukst van al vond ik echter het peel-off-masker. Je smeert dat op je gezicht, je wacht tien minuten en dan kun je de hele handel als een vel van je gezicht trekken. Precies alsof je vervelt na het verbranden in de zon, maar dan zonder dat je echte huid meekomt.
Ongelooflijk vond ik dat toen. ik wilde dat altijd proberen en dat mocht soms zelfs. Een klein beetje dan, niet mijn hele gezicht.

Sinds mijn achtste heb ik zo’n maskers niet meer gezien en dus ook niet meer gebruikt. Wel andere, maar die waren beduidend minder fun.
Tot gisteren, want toen zag ik in de stad dat Nivea een Peel-Off Mask heeft. Juij! Ik heb dat natuurlijk direct gekocht en ‘s avonds uitgeprobeerd.

En weet u wat? Ik vind peel-off-masks nog altijd even cool als toen ik acht was. Some things never change.

internet projecten

Pretty Please.

Eskimokaka is een uitstekend log, en ook Michel wordt hier met plezier gelezen, dat weet u allemaal. Maar mag ik u bij deze oproepen om massaal op Gentblogt te stemmen in de jaar-poll van De Standaard. Meerdere redenen daarvoor (waarvan een aantal gepikt van voorgenoemde michel)

– U maakt er meteen een hele hoop mensen gelukkig mee. Want wij zijn met velen.
– U houdt er De Standaard zelf mee van de eerste plaats. Want is dat niet een beetje hautain? Zo van: aha, wij hebben onszelf even genomineerd, want we zijn zo goed. Brrrr. En dan aan hun abonnees vragen om te stemmen. update: Zal mij leren naar vuijlsteke te luisteren. :-p
– Wij zijn helemaal SAM, wij.
– Als we winnen, dan krijgen we meer aandacht. En misschien komt er dan zo eens één of andere instantie op het idee om ons geld te geven voor leuke acties en prijsjes.

En al vriendjes

The thundering sound of yieha.

Behalve met comedy en met lesgeven is lief ook bezig met muziek. Wij hebben thuis een muur vol gitaren (waar ik niet mag aankomen, maar dit terzijde) en het huis wordt op gezette tijden gevuld met muziekjes geproduceerd door mijn liefste. Ik vind dat fantastisch: gitaargetokkel op de achtergrond is één van de leukste geluiden die ik ken, en lief kan dan ook nog eens behoorlijk goed spelen. Wat mooi meegenomen is.

Dik een jaar geleden, een paar dagen na onze eerste date, kreeg ik een sms met “Ik speel met Rosco in ‘t Magazijn, vrijdag. Kom je kijken?”. Nu moet u weten dat er nog niet zo veel duidelijk was, op dat moment. Was lief nu mijn lief? Of was lief nu mijn lief niet? U kent het wel: de onzekerheid van een prille romance. En hoe moet een mens zich dan gedragen? Als zijn lief? Of niet als zijn lief? En wat als ge u dan gedraagt als zijn lief maar ge zijt zijn lief niet? Aaaargh, horror, stress en onduidelijkheid. Ik ben er nooit goed in geweest.
Na het samenrapen van de nodige moed en een stevige achterban van een viertal loyale vriendjes en vriendinnetjes heb ik mezelve toch naar het Magazijn gesleept. Alwaar algauw bleek dat Lief wel degelijk mijn lief was (*glimlacht*) en waar het “Rosco” waarvan sprake een bijzonder grappig hobby-project bleek te zijn. Lief, Stefaan en Guy spelen immers country. En zingen driestemmig. Van “hit me baby one more time” van Britney Spears. The thundering sound of yieha, zoals ze zelf zeggen. Het was een zeer fijne avond, daar in het Magazijn vorig jaar.

Waar ik naartoe wil? Rosco speelt slechts zelden. Het zal nu zelfs haast een jaar geleden zijn. Maar vrijdag staan ze op het barensfeestje van H en W., in Het Zwarte Gat. En ik kijk daar heel erg naar uit. Ook al omdat het vorige barensfeestje de scene was voor één van de grappigste situaties in jaren, met een zeer nieuwsgierige juf in de hoofdrol. Lena, we moeten voor vrijdag nog een roddel vinden om te verspreiden, me dunkt.