Het leek een rustige avond te worden: lasagne in de oven en onderwijl een beetje surfen op het grote web. Opeens een ijselijke gil, gepiep en gejank. Santa Boogie was in het toilet gevallen.

In het toilet.

Een kat.

U weet wel, dat beest dat wordt verondersteld samen met de dolfijn tot de intelligentste diersoorten te behoren.

hm.

Ik ben een beetje stil vandaag. In mijn hoofd is het luidruchtig en wordt er flink gediscussieerd, maar het komt er nog niet uit voorlopig. Mijn rug doet pijn, ik heb -ondanks een flinke portie voltaren- slecht geslapen en vanavond is lief er niet om tegenaan te hangen. Die is daar nochtans uitermate geschikt voor.

De winter heeft met volle kracht toegeslaan en ik heb zoals dat heet: een dipje.

Een onbestemd en zelfgemaakt verdrietje, zoals HDC dat indertijd zo mooi noemde.

Zelfgemaakt, want een mens kiest zelf zijn betrokkenheid, dat spreekt voor zich. En dingen die onder je vel zitten en uit je hart komen kunnen je natuurlijk veel meer raken. Eigen schuld, juffie. Eigen schuld.

Ah ja. Een moment van reflectie en evaluatie is aangebroken. Dat is ook niet slecht, ten gepaste tijde.