De vergadering is al een kwartier gedaan en Michel heeft nog niets op zijn blog geschreven. Hij gaat toch wel goed thuisgekomen zijn, é.
Gisteren aan het experimenteren geslagen met het croque monsieur-ijzer. Onder het motto: het moet niet altijd kaas mee hespe zijn.
De volgende combinaties werden door onze proefpersonen uitgetest en geslaagd bevonden:
– gerookte zalm en kruidenkaas
– mozarella, basilicum, tomaat en ganda-ham
– banaan, ham en kaas
– geitenkaas, honing en appeltjes
– de klassieke hawai: kaas, ham en ananas
Na de vol-au-vent met frietjes en puree van vorige week, is dit het tweede zondagsetentje op rij. Voorwaar een schoon begin van wat ongetwijfeld zal uitgroeien tot een nieuwe traditie.
Via den Bruno: het meest ongelezen boek! We deden een tijd geleden al de Nederlandse Lijst, nu is er een Vlaamsche versie…
Olé, alweer een lijstje en daar doe ik vol enthousiasme aan mee, natuurlijk.
1. Het verdriet van België – Hugo Claus
Gelezen, goed bevonden en zelfs herlezen. Ha!
2. De slinger van Foucault – Umberto Eco
niet gelezen.
3. The Satanic Verses – Salman Rushdie
Zoals al gezegd in de NL Lijst: tot pagina vijf geraakt.
4. De bijbel
Als een voorbeeldig meiske uit een Gentse humaniora heb ik grote delen ervan gelezen. Sommige stukskes zelfs met plezier. De naam Kerygma is dus niet volledig onrelevant.
5. Ulysses – James Joyce
Geprobeerd, maar ik ben niet slim genoeg, denk ik.
6. De kleine vriend – Donna Tartt
op pagina 120 zit de bladwijzer weg te rotten.
7. De naam van de roos – Umberto Eco
Een mooi boek, vond ik.
8. Lord of the Rings – J.R.R. Tolkien
Nooit aan begonnen.
9. De wereld van Sofie – Jostein Gaardner
Gelezen toen ik de cursus van deze slimme meneer aan het blokken was.
10. Tongkat – Peter Verhelst
Mmm. Peter Verhelst. Verwarrend man, maar zijn boeken blijven mij om één of andere reden boeien. Ondanks die aardbeienregen in Tongkat.
En de kaft van “Alaska” is veruit de coolste omslag ever.
Het is een dilemma momenteel. “Leeg” was een experiment, voor mezelf. Ik schreef de eerste zin, tikte er nog een paar zonder te weten waar het heenging en drukte op de “publish”-knop.
Een vingeroefening om te kijken hoe rekbaar mijn fantasie zou zijn en hoe lang ik kon verderbreien op een verhaal waar ik zelf het vervolg niet van kende, laat staan het einde.
Iedere aflevering was een klein avontuurtje, want ik wist zelf hoegenaamd niet wat er zou gebeuren. Spannend is dat. Lief en de mama en de papa en de tante vroegen dan wat het vervolg zou zijn en ik moest in alle eerlijkheid antwoorden: “geen idee”.
Nu weet ik het wel, hoe het verdergaat. Het einde weet ik nog niet, maar wel in welke richting het moet gaan. En ik heb het gisteren tegen lief verteltden die vond het allemaal heel spanneund enzo.
Hence the dilemma: schrijf ik het verder voor op Kerygma en wordt het een verhaal in 750 afleveringen of laat ik mijn ambitie (“Ooit schrijf ik een boek, zeg ik u! En ik maak het af en al! Gelijk een echte!”) eindelijk mijn luiheid zoveel werk dat dat is, zeg) overwinnen en werk ik “Leeg” uit tot een voldragen verhaal?
Dilemma, dilemma.
U mag het zeggen.
Op verzoek van mijn mama: een vervolg.
Misschien even recapituleren
deel 1.deel 2. deel 3. deel 4. deel 5.
Het was het begin van een vurige romance, zoals dat heet. Het leek bij momenten wel alsof hun liefde een rechtstreeks plagiaat was van de verzengende verliefdheid en de wilde passie zoals die beschreven wordt in romannetjes uit de krantenwinkel. Het soort boekjes dat door menig huisvrouw met een uitgebluste relatie wordt verslonden, bij wijze van vlucht uit de eigen grijze werkelijkheid.
Ze waren al snel onafscheidelijk en woonden na drie weken samen in een klein huisje in de stad.
Joris” ambitie floreerde samen met zijn geluk en hij werd met de dag succesvoller. De promoties volgden elkaar in snel tempo op. Chantal ging opnieuw studeren aan de kunstacademie en ze ontwierp zelf de plannen voor hun droomhuis. Het werd een project dat haar drie jaar lang volledig opslorpte en waar ze enthousiast applaus en bewondering mee oogste.
Ze hadden ook hun moeilijke momenten, dat spreekt voor zich. Chantal verloor in hetzelfde jaar haar beide ouders en kort nadien ontdekten dokters dat ze nooit kinderen zou kunnen krijgen. Hun liefde was echter sterker dan hun verdriet en na enkele slopende jaren legden ze zich neer bij de situatie. Geluk bleek nog steeds heel dichtbij. De jaren gingen in een roes voorbij.
Twaalf jaar, drie maand en vijf dagen na hun eerste kop koffie samen, had hij zijn wereld leeggeroofd teruggevonden.
Dertien jaar, vier maand en twintig dagen na hun eerste kop koffie samen, staart hij door het raam van zijn wagen verbijsterd naar een exacte kopie van hun droomhuis, hier in dit dorp aan de andere kant van het land.