Gisteren, terwijl we naar Rome zaten te kijken, sprong Santa Boogie opeens van mijn toch wel zeer knusse en warme schoot af. Niet van zijn gewoonte, zo onder het televisiekijken. Het beestje liep naar het bureau, dat aan de living grenst, en begon daar hartverscheurend te miauwen. Wij gaan kijken en we dachten even dat het kwam omdat we een “anti-ik-gooi-mijn-vulling-uit-de-kattenbak-spatrand” hadden geïnstalleerd, en dat Boogie er daardoor niet meer inkon.
Lief zet dus SB in de kattenbak en daar begint het kleine knolleken opeens keihard te braken. Kweetnie-hoe-zielig, helemaal ziek ons diertje.

(Het zou ook kunnen dat hij een beetje misselijk was van te veel te eten, natuurlijk, want hij had gisteren een massa kattenvoer en ander lekkers naar binnen gewerkt. )
Alleszins: mijn moederhart brak.
En lief heeft de hele tijd bijzonder vaderlijk over zijn rugske gewreven terwijl hij aan het overgeven was.

Neenneen, onze kat is helemaaaaaal geen surrogaatbaby.