Het huis klinkt hol, opeens. Alles voelt kil en stoffig aan: daar moet hij de poetsvrouw ten gepaste tijde een keer op wijzen, bedenkt hij. Dat ze ook af en toe een keer achter de meubels mag stofzuigen, want nu wordt het ietwat genant als straks de politie langskomt.
Hij haalt diep adem en loopt de trap op. Zijn bureau is leeg. Zelfs de lamp is van het plafond gevezen en zijn dossierkasten zijn verdwenen.
Langzaam dringt het tot hem door dat er iets niet klopt: dat die smeerlappen zijn Powerbook meenemen, daar kan hij nog inkomen. Maar de foto’s die hij vorige winter in dat bos nam van Chantal? Zijn kalender waar hij zorgvuldig de verjaardagen van familie en vrienden op bijhield?
Een vreselijke gedachte veegt al zijn andere denkpistes van tafel.
Chantal heeft hem verlaten.
Zijn vrouw is weg en ze heeft alles meegenomen.
Overvallen door woede stormt hij de slaapkamer binnen en vindt ook daar niets dan kille leegte. Op het kamerbreed tapijt is duidelijk de afdruk te zien van waar eens het echtelijke bed en de grote kleerkast stonden. In de hoek van de kamer staan vijf dozen, netjes op elkaar gestapelt.
Als hij de eerste doos opent ziet hij, zorgvuldig opgevouwen, zijn hemden.
Chantal is weg.
Chantal heeft hem verlaten.
En ze heeft enkel een stoel en zijn kleren achtergelaten.
Hij had de deur van de woonkamer opengeduwd. En daar stond hij nu, klink in de hand en ietwat duizelig door de aanblik van zoveel leegte in zo\’n kleine ruimte.
In het midden van de kamer staat een stoel. Eén enkele stoel. De vijf andere zijn verdwenen, net als de bijhorende tafel, de sofa, de televisie, de kamerplanten, de kasten, de lampen en de foto\’s aan de muur. Geen tapijten, geen gordijnen, geen cd\’s, geen boeken, geen stereoketen. Enkel leegte en een stoel.
Scenario\’s flitsen door zijn hoofd. Ze zijn beroofd. Chantal was thuisgekomen en had het huis leeggeroofd aangetroffen. Ze was naar de politie nu. Ze heeft hem vast proberen bellen, maar hij was in die rotvergadering, dus stond zijn gsm niet aan.
Hij voelt een scheut van medelijden met zijn vrouw. Het arme kind moet wel volledig over haar toeren zijn. De horror van zo\’n thuiskomst en dan nog alles zelf moeten oplossen. Hij neemt zijn telefoon en drukt op sneltoets één. \”Het nummer dat u gevormd heeft is momenteel niet bereikbaar, probeert u het later\”¦” Hij drukt af.
Hij loopt naar de keuken en treft ook daar leegte aan. \”Smeerlappen”, stamelt hij, als hij ontdekt dat ook zijn design espresso-machine weg is. En de fruitpers, de microgolfoven, de keukentafel. Waar de koelkast stond, is nu een gapend leeg gat.
“Smeerlappen.”
Wat doet een meiske gelijk i. als ze niet veel mag lezen, niet mag werken, niet veel mag computeren, niet veel naar de televisie mag kijken en niet te veel mag rondhossen?
Awel, dan verzint i. verhaaltjes in haar hoofd.
En dan bedenkt i. welke plantjes er allemaal nog in huis moeten komen.
En dan droomt i. over de kat die zaterdag bij ons komt wonen.
En dan maakt i. lijstjes van kleren uit de nieuwe collectie die ze nog wil kopen.
En dan luistert i. honderd keer naar hetzelfde liedje.
En dan eet i. als avondeten alleen maar cake (aja, dat mag als je ziek bent, wist u dat niet?).
Dat brengt ons op volgende to do-lijst voor de komende dagen:
– kleren kopen
– nieuw cdtje aanschaffen
– verhaaltjes uitschrijven
– uitzoeken waar we die ene soort orchidee kunnen kopen
– de kat gaan halen! de kat gaan halen! de kat gaan halen!
– iets anders eten dan cake met chocolade
Het worden weer boeiende dagen, hier op kerygma….
Als hij een vrouw was geweest, dan had hij nu een gil geslaakt die door merg en been zou klinken. Hij is echter een man, dus vormen zijn lippen enkel een ronde vorm en stamelt hij stil, haast fluisterend een zacht \”Oh”. Hij omklemt de klink van de woonkamerdeur als was het zijn laatste houvast en duizelt. De kamer strekt zich leeg voor hem uit.
Dertig seconden eerder had hij de voordeur opengeduwd en met een glimlach vastgesteld dat de dressoirkast in de inkomhal verdwenen was .Waar de reproductie van Munch\’s Schreeuw gehangen had was nu enkel nog een verkleurd stuk muur te zien.
Eens om de zoveel krijgt zij een kriebel. Een onweerstaanbare drang om te veranderen, dingen te verslepen en hun hele interieur te verbouwen. \”Een mens moet van tijd tot tijd eens het roer omgooien”, zegt ze altijd, \”Dat doorbreekt de sleur.”
Nieuwe verf, een nieuwe kast, nieuwe gordijnen. Hij zag het al voor zich en de ondernemingszin van zijn geliefde deed hem opnieuw glimlachen. \”Chantal? Ik ben thuis!” riep hij de trap op, maar niemand antwoordde.
Gringa M. en ik, wij doen regelmatig van vrijgezellenvrouwen. Lief is vaak uit optreden en meneer M. heeft een job in de horeca, wat betekent dat wij op onszelf zijn aangewezen qua voedselvoorziening.
Bij mij is dat geen groot probleem: ik sta mijn mannetje wel in de keuken. M. daarentegen heeft niet echt een talent voor koken. Of ze heeft het wel, maar heeft het nooit ontwikkeld wegens een echte kok in huis, dat laten we hier even liefdevol in het midden.
Voor jezelf koken is ook maar zielig echter, en aangezien M. niet elke dag croque monsieurs kan eten (ja, die maakt ze wel…) kwam ze hier eten zaterdag.
Het plan was een pasta met champignons, lente-ui en feta. Na een korte blik in de koelkast bleek echter dat de champignons niet echt bruikbaar meer waren en van de lente-ui ook maar een half bosje meer in de saus kon.
Improvisatiekoken voor beginners! Olé!
Van tevoren.
– Zorg dat je altijd een paar basisdingen in huis hebt: pasta, ajuinen, look, tomaten, blikjes ansjovis, tomatenpuree, room, rijst, spekjes, kaas, olijfolie,…. Alles wat lang houdbaar is, komt in aanmerking.
– Schaf een kruidenwijzer aan. Een kruidenwijzer is de max. Een kruidenwijzer rules. Je draait nl. aan een kruidenwijzer tot de wijzer op een ingredient staat dat je gaat gebruiken en het ding zegt je welke kruiden daarbij passen.
Op het moment zelf.
– Trek koelkast en kasten open.
– Visualiseer hoe de ingrediënten samen zouden smaken.
– Kies je kruiden.
– Neem een massa risico’s. Veilig koken volgens een recept of boekje is oersaai.
Ons resultaat van gisteren: (more…)