in tegenstelling tot de verwachtingen van sommigen, gaat het naar behoren met mijn conditie en mijn stap-capaciteiten. De pillen om rode bloedcellen aan te maken en de coca kunnen er ook voor iets tussenzitten, maar toch: ik sta mijn mannetje…

Ik zwoeg met het qwerty-bord en vind de meest eenvoudige tekens niet terug, maar dat houdt me natuurlijk niet tegen om u, waarde lezer, even op de hoogte te brengen van de stand van zaken hier in Zuid-Amerika.
Momenteel bevinden wij ons aan het titicaca-meer, het hoogste bevaarbare meer ter wereld, waar we deze dag hebben gevuld met een bezoek aan de drijvende eilanden alhier en een namiddag op de markt, met mate de coca en een zonsondergang toe.

De voorbije dagen waren welgevuld, zoals dat heet. Van Arequipa hebben we 7 uur bus gereden naar Cabanaconde, in de colca canyon. Een weg die nauwelijks een weg te noemen is naar een dorp waar zo goed al niks was.
We waren eerst van plan om de colca georganiseerd te bezoeken, maar daar hebben we snel van afgewien wegens veel te vroeg opstaan (3h des nachts vertrekken. They are insane, I tell you.), dus kozen we voor openbaar vervoer en een zelfgeboekte hostel.
De tweede dag dan om vijf uur opgestaan om met de taxi naar Cruz del Condor te rijden, voor de zonsopgang en natuurlijk: de condors. Het landschap in de Andes is ronduit indrukwekkend en de Colca is nog een beetje extremer: u krijgt ten gepaste tijde ongetwijfeld enig fotomateriaal voorgeschoteld hier.

Na een rustnacht in Arequipa (opnieuw) doorgereisd naar Titicaca, waar we nu zijn. Morgen trekt de tocht weer verder, naar Cusco deze keer en ook met 1 man (vrouw) minder: E. vliegt naar Lima voor haar terugvlucht dan…