We zijn ondertussen zwaar in voorbereidingsmodus geschoten, hier. Binnen amper 60 uur vertrekken we immers richting peru en zoals elke keer voor een reis moet er nog een hoop gebeuren. Vandaag staan op het programma: opruimen (morgen wordt het huis gepoetst), papieren samenzoeken, verder pakken, afwassen en lakens verversen. Daarnaast ook al een paar afscheidjes afwerken en nog een Blue-note concert (Buena Vista Social Club!).
Morgen dan nog de laatste dingen gaan kopen, alles in gereedheid brengen en de vriendin die in mijn huis komt wonen de hele uitleg geven.

We zitten op schema. Maar ik begin wel stress te krijgen, nu.

B. zit in Saint Tropez.
Ms. E. zit in Sucre, Bolivia.
Los Gringos dwalen door La Paz, ook al Bolivia.
T. zit in hetzelfde land, maar dan in Cochabamba.
P en S rijden met een gehuurde wagen in de woestijn naar Las Vegas.
De kindjes van de home-base liggen aan het strand van Bordeaux.

Ik heb heimwee naar strandvakanties en campings in Bordeaux, ik voel het zand tussen mijn tenen en proef de smaak van Ricard als aperitief.
Ik glimlach om smsjes over Les Fetes des Belges, daar in Saint Trop, met veel champagne en glamour.
Ik krijg een krop in mijn keel als ik de Bolivia-verhalen lees op mail. Ik ruik de heksenmarkt in La Paz, ik smaak de coca tegen de hoogteziekte, voel het stof in de mijnen van Potosi en kan de ontroering van de zoutvlakte in Uyuni weer oproepen.

België kan me grandioos gestolen worden. Ik wil vertrekken, en wel NU.