Georganiseerde groepsreizen, voor sommige mensen zal het waarschijnlijk een fantastisch initiatief zijn, maar ikzelf ben er niet voor gemaakt.
Ik heb er eenvoudigweg de fysiek niet voor om de hele tijd op commando op en af een bus te hoppen: het ene moment verveel ik me steendood en heb ik enkel zin om tukjes te doen, het volgende moment erger ik me blauw aan het feit dat ik veel te snel wegmoet op een plek die ik wel mooi vind.
Ook mentaal wil het niet zo vlotten met het concept groepsreizen. Ik heb een lage tolerantiegrens als het op vreemde mensen aankomt en ben een kei in ergernis om een futiliteit. Bovendien kies ik mijn reisgenoten liever zelf, want ik heb nu eenmaal een poel van fantastische vriendjes als potentieel gezelschap.
Tel hierbij het feit dat ik een enorme goestendoender ben – zoals ze dat bij ons zeggen- en u begrijpt dat de georganiseerde exploratie van het Turkse platteland, nu zes jaar geleden, niet echt een grote hit was.

Ik heb toen gezworen: nooit meer. Een credo waar ik me sindsdien met veel plezier aan gehouden heb en waar veel van de vriendjes en vriendinnetjes gelukkig ook aanhanger van zijn. We boeken goedkope vliegtuigtickets op tinternet, vertrekken en zien wel wat er ter plekke gebeurt. We stappen in een oude camionette en rijden naar de Atlantique voor surf en Ricard.
We vliegen naar Zuid-Amerika en vinden het een goed idee om als eerste hoofdstuk “versieren en verleiden” uit onze taalgids Spaans te leren. Met als gevolg dat we bij aankomst wél aan de plaatselijke schonen kunnen vertellen dat we verdrinken in hun ogen, maar geen taxichauffeur duidelijk kunnen maken waar we heen willen.

Ongeorganiseerd reizen is toftoftof. En als je ver weggaat (zoals wij deze zomer) is het zelf voorbereiden en dingen uitzoeken al de helft van de fun. Ik verlies mezelf dus op dit moment in reisgidsen en websites, bekijk busschema’s en probeer informatie te verzamelen over interne vluchten.
Het vraagt het nodige puzzelwerk, zeker omdat we deze keer niet alleen zijn en niet allemaal samen aankomen vertrekken.

– Los Gringos zijn op 26 januari al vertrokken en die hangen nu ergens rond in Bolivië.
– MsE vertrekt op 4 juli met T., die een ervaren reiziger is, zeker in Zuid-Amerika. Zij reizen een kleine 3 weken samen door Bolivië en Argentinië.
– Ergens tussen 20 en 25 juli laat T. voorgenoemde MsE. achter, waarschijnlijk in La Paz, waar ze opgepikt wordt door Los Gringos.
– Op 27 juli vertrekken ikzelf en het lief naar Lima en we vliegen onmiddellijk door naar Arequipa, alwaar Los Gringos en MsE. ons zullen opwachten.
– Op 3 augustus moeten we MsE nog op een vliegtuig naar Lima gezet krijgen, want zij vliegt terug naar België op 4 augustus.
– Op 17 augustus moeten ook het lief en ik terug in Lima zijn voor de terugvlucht
– Los Gringos blijven vanzelfsprekend nog even.
– Voeg hierbij:
* T. die melding maakte van even een pint te drinken in La Paz met Los Gringos
* Het feit dat MsE totaal geen oriëntatievermogen heeft en ondanks haar grote intelligentie erin slaagt om zelfs in Gent (waar ze al 25 jaar woont) te verdwalen
* Dat de zus van MsE, aka de vrouwelijke helft van Los Gringos aan dezelfde ziekte lijdt.

….en u krijgt:

Om maar te zeggen: het is allemaal een beetje ingewikkeld op het moment