Waar ik aan denk als u “opera” zegt? Aan deftig opgedirkte mensen. Aan uitgesponnen voorstellingen van vier uur. Aan een tot tranen toe ontroerd publiek. Aan dikke dames in barokke jurken die kristallen glazen laten springen met hun stem. Aan gala-kledij en monocles en tragiek en over-acting. Kortom: clichés, clichés, clichés. Als een kind van mijn tijd wijs ik voor dit denkbeeld beschuldigend naar die dekselse televisie- en filmindustrie. Zij hebben het me opgedrongen, meneer.

Maar bon, enige nuance in en bijstelling van mijn ideeën over opera was bijgevolg dringend aan de orde. Het is bovendien een ware schande: hoewel ik van nature nogal uithuizig (hallo, eufemisme) ben, was ik tot deze week nog nooit écht naar de opera geweest.
Het gebouw zelf, op de Kouter, daar heb ik ooit wel eens een concert gezien, maar zo’n echte opera of operette met zingende mensen op het podium en chique volk in de zaal: ik was tot dinsdag een volledige leek op dat gebied. Verwacht hier dus zeker geen uiteenzetting over sopranen, tenoren en baritons. Evenmin zal ik mij wagen aan bespiegelingen over interpretaties en uitvoering door het orkest: ik ken daar simpelweg te weinig van en laat het dan ook met plezier aan kenner Bruno over, die vanavond gaat kijken. Ik beperk me gemakkelijkheidshalve tot mijn indrukken. [lees verder. De link brengt u naar het artikel op Gent.blogt.]