Lena had me erop gewezen, dit weekend. En deze ochtend bij mijn eerste kop koffie waren ze alvast de oorzaak van een paar maandag-glimlachjes: de standaardvaders. Moet u zeker een keer lezen…
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat de plotse fascinatie voor het fenomeen “baby” waarschijnlijk te verklaren valt doordat ik gisteren enthousiast ondergekwijld ben geworden door Staf. Vijf maand, petekind van het lief. En schatteuh, manmanman.
Ik heb natuurlijk enkel met het ukje gespeeld en van koetjiekoetjie gedaan, en niet gevoederd/verschoond/getroost bij huilbuien. Mijn referentiekader is dus misschien een beetje fout, maar voorlopig vind ik baby’s nog leuker dan hondjes!
Aangezien mijn bioritme weer helemaal fuked up is door de voorbije vakantie (te lang opblijven-te lang slapen) heb ik deze nacht, aan de vooravond van de eerste werkdag, ruimschoots de tijd gehad om me bezig te houden met filosofische overpeinzingen allerhande. Zo ben ik oa. tot de conclusie gekomen dat er een zeer duidelijke analogie bestaat tussen de pausverkiezing en het eurovisiesongfestival:
– Geen enkele van de deelnemers is een goede winnaar.
– De landen met de meeste vriendjes zullen het meeste punten krijgen
– Hoewel België geen schijn van kans maakt, zijn de gazetten toch weer hoopvol over onze nakende overwinning.