Mich heeft me voor een voldongen feit gesteld: door de belofte op zijn Sempermagis ben ik nu wel verplicht om \”Uitverkocht!�?, de comedyweek in de Minard, aan een kleine bespreking te onderwerpen. Voor de voorstelling van donderdag moest ondergetekende passen wegens andere verplichtingen, maar het verslag van de andere vier dagen vindt u hier. Met excuses aan diegenen die niet wéér over lachen willen lezen…u slaat het maar over, deze keer. Ook van tevoren excuses aan diegenen die hier een objectief relaas verwachten: no can do. We zijn nu eenmaal bevooroordeeld en we schamen ons daar bovendien niet voor, meneer. Aan de andere kant: als de dames van de erkende media hun voorkeuren mogen hebben, dan mogen wij dat ook. Gaat ie!

Dinsdagavond 20h. Henk goes funny. Het is altijd toch een tikje spannend, als hij zo net op het podium klimt. Het ze-zullen-toch-wel-lachen-zekers-gevoel. Gelukkig lachen ze altijd en dan is alles weer rustig in mijn buik. Zo ook die eersten februari: Henk was grappig, de mensen lachten. Niet in topvorm, was mijn indruk, maar dat kan de besten overkomen. Zijn grapjes zijn echter écht om te lachen en daardoor blijft de show altijd overeind. Meningen van mijnentwege zijn hier niet echt op z’n plaats, maar ik kan u toch meegeven dat de reacties van de andere mensen positief waren. Mijn mama en papa vonden het ook ééél plezant, maar hebben evenwel beslist ten allen tijden de grootouders weg te houden van Henk-perfomances. Die mensen hebben het niet zo voor lachen met bejaarden.
Na de pauze was het de beurt aan de dames van Bubblicious. Ik had hen aan het werk gezien op de halve finale van Humorologie, een paar weken geleden en ik was toen ietwat teleurgesteld. Misschien omdat ik er teveel van verwacht had of omdat ik gewoon iets anders had verwacht. Nu ben ik geen veroordelend mens, een tweede kans is immers ook een kans. En het moet gezegd: wat dezes freules dinsdag op het podium brachten, deed de teleurstelling van de vorige keer in één klap verdwijnen als sneeuw voor de clichématige zon.Waar ik twee weken geleden het gevoel kreeg dat hun voorstelling samenhang ontbeerde, was de belofte van een goed opgebouwd geheel er nu wel. Toegegeven, hier en daar rammelt het nog en sommige stukken moeten duidelijk nog groeien, maar met de herkenbaarheid zit het alvast snor. Ik wil deze \”MAYBE YES �? graag binnen zes maand nog een keer zien, want er is een grote kans dat het dan echt de moeite is.

Woensdag. i. is al een beetje meer moe, de virale infectie die half Vlaanderen in de bedstee houdt wint duidelijk ook terrein in mijn lijf. Edoch: hop, naar de Minard, voor een paar uurtjes in het rode pluche.
Piet De Praitere begon de avond en opnieuw zag ik wat dinsdag ook al bleek: het is niet eenvoudig om als comedian voor een zogenaamd koude zaal te staan. Zonder aankondiging, terwijl het publiek nog volop bezig is gsm uit te schakelen en te informeren naar werk-lief-kind van het gezelschap, moet je het podium op en je grappige ding doen. Voorwaar geen sinecure en een uiterst ondankbare rol. “Een mens maakt wat mee in zijn leven!” startte met een toeristisch filmpje over Gent, dat algauw absurde en ontspoorde vormen aannam. Ontspoord en absurd, zo hebben wij dat graag, en we hebben dan ook van deze voorstelling genoten. We sluiten ons dan ook niet volledig aan bij het geluid dat we in de pauze in de foyer opvingen (“Te traag en te weinig gebald, maar met potentieel”): misschien kwam het door de stevig oprukkende griep, maar deze rustig voortkabbelende humor konden wij best smaken. Omdat er in de comedy-wereld als zo vaak met grapsalvo’s en gegil wordt geschoten was dit een aangename afwisseling.
Han en Frank, aka Gino Sancti, mochten na de pauze hun ding doen. De verwachtingen voor deze voorstelling waren -na het succes van hun vorige show (niet op de openbare weg strooien!)- hooggespannen, zoals dat dan heet. Terecht, zo bleek, want wat we daar op het podium zagen was in één woord af. Vakwerk van twee op elkaar ingespeelde cabaretiers die in de komende jaren ongetwijfeld potten gaan breken. De voorstelling “Après Ski” is grappig, mooi opgebouwd en slingert tussen humor die bijwijlen stout is (dat scherpe kantje dat vooral Han gegoten zit als een tailor-made skipak) aan de ene kant en gevoelige piano-liekes aan de ander zijde van de balans. Die liedjes waren voor ondergetekende soms net wat te veel geschoeid op de Kommil Foo-leest, het is echter een kniesoor die daarover valt. Het mag misschien allemaal een beetje minder soft, maar het moet gezegd: dit is zeer geschikt culturele centra-materiaal en “Après Ski” wordt ongetwijfeld een vette hit. Gaat dat zien!

Wel naughty all-the-way was de voorstelling van vrijdag. De avond begon al fijn met een vuilbekkende Tine van den Wyngaert (“Tine’s Routine”), die u ongetwijfeld kent als de naïeve sloor van Tom uit het geslacht de Pauw. Zo zoet ze is op televisie , zo stout is ze op het podium: ze slaat zichzelf op het bevallige achterste, ze gebruikt een pokémon-spaarpot als condoom, ze gilt, fluistert hees, stopt haar mond vol suikerklontjes en ze is vooral veel te snel weer weg (net geen twintig minuten…). Meer Tine, meer!
Ook Gunther Lamoot leverde alles behalve braaf werk op. Dat deze Westvlaamse Gentenaar wel eens de grenzen van het fatsoen durft af te tasten wisten we al en dat is in zijn nieuwe avondvullende voorstelling, “Uw beste vriend”, niet anders. Pornomontages, K3 als masturbatiemateriaal, Filip Dewinter de toogvriend: Gunther praat het allemaal met veel charme aan elkaar. Dat dit de eerste voorstelling was, was bij momenten duidelijk. Hier en daar moet nog wat geschaafd, wat geschrapt en wat bijgestuurd. Het knappe lichtspel en de doordachte overgang tussen verschillende scènes zit dan weer wel al helemaal goed. Al bij al een bijzonder grappige show van een sterk verteller die steeds meer evolueert naar cabaret. Olé!

Rest ons enkel nog zaterdag: de Crazy Comedy Cover Contest waar het hele zootje ongeregeld verzamelen blaasde voor een imitatie van hun idolen. Monthy Python, Urbanus, Toon Hermans, Forced Entertainment, Hans Teeuwen en Tom Waits werden vakkundig nagebootst: een genot voor het oog, het oor en vooral de lachspieren. Gunther Lamoot ging met het geld lopen (eindelijk ook es iets gekregen…), maar wij herinneren ons vooral het maten-onder-elkaar sfeertje van de deelnemers. Voor ons hoefde er geen jury en prijs bij te komen, dit concept is ook zonder dat zeker voor herhaling vatbaar. De hele zaal heeft enorm genoten, dat was duidelijk.

Tot slot een pluim op de hoed van de organisatie: Busstop, Minard, Frappant,de Lunatics en Feel Estate hebben dat uitmuntend gedaan. We kijken al uit naar volgend jaar!

Update! Andere meningen vind je bij:
– Mich
– Naertie
– Katlijn