Dani Bennoni van Bart Moeyaert. Toegegeven, ik heb een grote boon voor die meneer (bart, niet dani), maar dat doet niets af van het feit dat dit een schitterende boekje is.

Lezen ! En klikken!

“Laat u meeslepen in een superieure pageturner, vol verrassende feiten over kunst, religie en geschiedenis, met een messcherpe spanning die geen moment inzakt.”, zo lazen wij op de achterflap van De Da Vinci Code.
Als het woord page-turner zo makkelijk in de mond wordt genomen, voel ik spontaan een zekere walging opkomen. Als er dan ook nog termen als “verrassend” en “messcherpe spanning” naar mijn hoofd worden geslingerd, dan groeit mijn reserve tegenover het boek in kwestie gestaag. Ik heb het nu eenmaal niet zo voor spannend in boekjes. Spannend dat hoort voor ondergetekende bij bij chips, popcorn en een dolby surround system. Bij proza passen andere beschrijvingen: intrigerend, ontroerend, kwetsbaar, grappig, vol mooie woorden en zinnen, herkenbaar. Bijwijlen een beetje cynisch, een stukje hard en dan opeens weer teder. Dat, lieve dames en heren, is een boek.
“Oordeel niet wat gij niet kent”, las ik echter ooit in een ander boek, en deze wijze levensles in gedachte houdend besloot ik de mogelijkheid om meegesleurd worden in een zoektocht naar de heilige graal alsnog te overwegen. Het zag er bovendien wel lekker uit, die Da Vinci Code. Fijn dik, mooie kaft, veel letters.
Over de grens ging ik toen er uit mijn omgeving een steeds aanzwellend “Spannend, fascinerend, uitgelezen in twee dagen” kwam gezoemd. Ik liet me overhalen, niet in het minst omdat ik nog steeds de illusie heb dat mijn vrienden verstandige en smaakvolle mensen zijn. Bovendien zou ik dan eindelijk mee kunnen praten met de andere kindjes aan den toog. Peerpressure: it’s a bitch.
Ik heb hem uitgelezen, ondertussen, de page-turner van jewelste. Een tijd geleden heb ik op deze plek beloofd dat ik u ten gepaste tijde mijn mening zou laten geworden, én dat ik in dat meningen geven eerlijk zou zijn en me allerminst zou laten leiden door mijn tegendraadse karakter. Belofte maakt dinges, dus hier gaan we.

Dat het boek vol staat met feiten over kunst en geschiedenis, dat klopt. Geen slecht woord daarover: er wordt gerefereerd, uitgelegd en gefaitdiverst dat het een lust is. Dat het verrassende feiten zijn, lijkt me net iets te ver gezocht. Met alle respect, maar zo veel revolutionaire stellingen en dubieuze weetjes kwamen er niet voor in peedjturnerke. Ik kon me bovendien op geen enkel moment van de indruk ontdoen dat Mr Brown een lijstje heeft gemaakt van allerlei historische feiten die van ver of dicht met the holy grale te maken hebben ( \”Lezer zal peinzen dat ik slim ben en dat hij dingen heeft geleerd uit mijn boek.”) en die feiten dan in een slap verhaaltje heeft gegoten. De uitgeverij heeft er vervolgens het label \”meeslepend” opgekleefd, want dat verkoopt als boterkoeken op zondagochtend. Jammer maar helaas: ik heb op geen enkel moment de behoefte gehad om me te laten meeslepen in de dolle avonturen van de academicus en de cryptologe. Niet één keer heb ik moeite gehad om m\’n nachtlampje uit te klikken. Niet één keer heb ik verlangen gevoeld naar het eind van de werkdag om verder te kunnen lezen. Dat meeslepen was in mijn geval dus ietwat hoog gegrepen.
De uitgever heeft bovendien duidelijk een minimum aantal pagina\’s opgelegd aan Dan, en die moest en zou de arme schat gevuld krijgen. Dat levert een bijwijlen zeer saai en langdradig boek opt, waar iedere voetstap tot de laatste druppel dient uitgemolken worden.
Ik zou verder kunnen gaan en het hebben over ongeloofwaardig (kinderrijmpjes om het grote geheim te ontsluieren? Nounou.), voorspelbaar (wist iedereen eigenlijk na 100 pagina\’s al wie haar voorouders waren, of ben ik nu werkelijk zoooo intelligent? Ik betwijfel het.), rammelende schrijfstijl en hoe die lovende woorden van iedereen mijn klomp breken. Maar dan loop ik het risico dat deze post even lang wordt als het boek zelf, en dat wil ik niemand aandoen.
Kort, bondig en direct dus: NEEN aan DDVC! Stop de waanzin!