Als je veel te laat opstaat, en je hele ochtendritueel afhandelt in 20 in plaats van in 40 minuten, en dan op dat moment vertrekt dat je nog nét tijd op het werk kunt zijn, en dat buitenkomt om je auto in een ijslaag gehuld te zien: dat sukt big time.
Het einde van het jaar is lijstjes-tijd en i loooooooove lijstjes. Vandaar dat ik heb besloten deze laatste weken van 2004 de wereld te verblijden met een reeks opsommingen, topdrie-vijfs-en-tiens. Omdat het maandag is beginnen we met een rondje frustratie spuien:
Ik kan, zomaar uit het blote hoofd, tientallen dingen vinden die me irriteren aan de kerstperiode: te veel mensen, te veel verplichtingen, te weinig parkeerplaats in de stad, te veel flikkerende lichtjes, te weinig tijd,…er komt geen einde aan dit lijstje. Een eindeloze opsomming zou me te ver drijven en mijn innerlijke rust niet ten goede komen, dus beperk ik me tot de TOP 3.
Derde plaats. Gezelligheid (met grote G).
Begrijp me niet verkeerd: ik heb nix tegen gezelligheid. Hell no, ik ben op mijn beste momenten zelfs een gesjelluh mens te noemen. Alleen is mijn definitie van knusheid net iets anders dan wat in deze periode van het jaar gangbaar is. Gezellig is: in de zetel hangen met een mooi boek en iemand die af en toe over je rug aait. Of tot een onchristelijk uur met je beste vrienden aan tafel blijven zitten, rode wijn drinkend en over alles en tegelijk niets praten.
Gezellig is niet: gluhwein drinken waar je de volgende dag hoofdpijn van hebt, terwijl achter je een sneeuwmachine vlokjes spuit, de muzak uit de boxen schalt en de fukin kerstlichrjes manisch aan- en uitgaan. yuk.
Op twee: cadeautjes kopen.
Ik ben geen georganiseerde mens. Period. Ik kijk dan ook met open mond en vol bewondering naar mensen die half december meedelen dat ze “gisteren de kerstcadeautjes hebben ingepakt”. Ik heb er op dat moment nog niet eens over nagedacht wie ik dit jaar met een geschenk dien te verblijden, laat staan dat ik al weet wat ik zal kopen en waar ik het haal.
De zaterdag voor kerst is dan ook steeds weer een topdag, die ieder jaar volgens een soortgelijk scenario verloopt: de stad afschuimen op zoek naar dingskes om in blinkend papier te stoppen en na een uur al kotsmisselijk zijn van al dat volk. Lotgeval opbellen, de strooptocht afblazen en samen met lotgeval aan de aperitief gaan. Zonder schuldgevoel, want we hebben het verdiend.
En tenslotte: kerstmarkten.
Met stip op één en zoals ik hier al eerder schreef heb ik het fantastische voorrecht om er eentje voor de deur te hebben liggen.
Begrepen hoe het concept werkt heb ik nooit, maar ik vermoed dat het ongeveer alsvolgt gaat:
Rond juli gaat één of andere zieke geest, aangesteld door de stad, ronddwalen over het vlaamsche land op zoek naar producten die voldoen aan minimum drie, maar bij voorkeur vijf van volgende criteria: a. nutteloos, b. blinkend, c. lelijk, d. groen- rood- of goudkleurig ,e. pokkeduur. De handelaars die deze producten aan de vrolijke wereld aanbieden worden uitgenodigd en vervolgens onderworpen aan een selectieproefje: iedere verkoper wordt in een klein hokje gestopt, de temperatur wordt opgedreven tot 40 graden en de commercant wordt vervolgens blootgesteld aan gruwelijke beelden van marteling, oorlog en mishandeling. Wie het langst blijft glimlachen heeft gewonnen en krijgt een kot op de kerstmarkt.
Dat is nu toch wel jammer zeg. Vanochtend bij het verlaten van mijn warme huis, werd ik geconfronteerd met een wonderlijk tafereel: op het pleintje voor het gebouw stond een jongen in koepak – volgekleefd met rode stickers- enthousiast te wezen. De vreemde verschijning was in gezelschap van een breed lachende bouwvakker en een andere jongeling die duidelijk ook verkleed was, maar het was te vroeg om me zelfs maar af te vragen in wat dan wel.
Dankzij een kanjer van een ochtendhumeur was mijn enige reactie op dit surreële trio een snelle vreemd in mijn hoofd, en een opgetrokken wenkbrauw. Ik kan dat namelijk goed ‘s morgens: korte gedachten hebben en daarbij mijn wenkbrauw optrekken. Mijn enige doel was zo snel mogelijk de auto bereiken, want het heeft zo de gewoonte koud te zijn in december en bovendien is een confrontatie met een olijke bende jongelingen om kwart voor acht voldoende om mijn hele dag naar de knoppen te helpen. Ik zette er dan ook flink de pas in en negeerde het drietal zo straal als mogelijk. Voorwaar geen sinecure, want ze probeerden duidelijk de aandacht te trekken. Gelukkig ben ik daar redelijk resoluut in: straal negeren is straal negeren, daar helpt geen zwaaien en op-en-neer-springen aan.
Eens veilig in de voiture en op weg naar het werk mocht de radio aan. Eerste zin die ik hoorde van Wim O.: Vandaag staat Flashy Freddy in Gent! Als je een GPS-toestel wilt, haast je dan zo snel mogelijk naar…
Juist ja, het pleintje aan mijn huis.
En dat vind ik nu jammer zie. Want ik had best wel een GPS gewild.
…is dit. Omdat ik het gisteren nog eens te horen kreeg en het herinnering opriep aan die krop in m’n keel van zes weken geleden. Voor zij die weten waarover ik het heb: enjoy. Er gaat niets boven wat melancholie in december.
Kamperfoelie – Marie de France
zij beiden waren voor elkaar
zoals de kamperfoelie daar
die rankt rondom de hazelaar
wanneer hij zich heeft vastgelegd
en om de stam zich heeft gehecht
dan blijven zij zo voor altijd
maar als er iemand beiden scheidt
zal met de hazelaar stilaan
de kamperfoelie ook vergaan
mijn zoete lief, zo zijn ook wij:
ik leef door jou
als jij door mij