Dit weekend met pijn in het hart en met twee schitterende feestjes afscheid genomen van één van mijn liefste maatjes: de juffrouw in kwestie heeft besloten haar liefde te volgen naar het verre Limburg. Ik ben daar natuurlijk heel gelukkig om, want wie wil er nu geen liefde die zo groot is dat je hem volgt naar de andere kant van het land. Het is dan ook mooi om te zien, dat enthousiasme en een mens kan niet anders dan daar gelukkig van worden.
En toch: het doet zo’n beetje pijn, eigenlijk. Dat het na acht jaar opeens over is met snel even bij elkaar langslopen.Uitstapjes naar de sauna, zware ongeplande doorzaknachten en vooral in-de-zetel-hangen en vloeken op het leven en het manvolk: het lijkt allemaal verleden tijd nu.
Want we weten allemaal hoe het gaat: eerst zeg je dat je elkaar nog evenveel gaat zien en horen, dat afstand nix verandert en alles bij het oude blijft. Een paar maanden later zijn er de eerste nieuwe vrienden die je niet allebei kent. Er komt een huis, er komen baby’s en voor je het weet – die dingen lijken altijd vijf minuten – spreek je twee keer per jaar af om eens bij te praten.
Realisme, darlings. En hoewel ik vanuit het diepste van m’n hart hoop dat het deze keer niet zo zal gaan, realiteiszin neemt de overhand en dit voelt als een afscheid.

Daarom even dit: lieve toetie, ik zal je gvd missen, kind.